GECE
Sensiz
bir başka gece.
Karanlık
içime çöktü yine.
İçime çöktü
Yıldızsız ve Ay`sız gece...
Yürüyorum işte
Karanlığın derinliklerine.
Ufak bir umudun;
Uzak bir ışığın peşine
Özlemle düşüyorum
delice...
Gel gelelim;
Yalancı çarelerle
Avunamıyorum bilebile.
Gözlerimi kapatsam,
Unut desem kalbime;
Çığlıklarına
teslim oluyorum sessizce...
Seni aradığım her gece,
Umudum bir sonraki gecede!
Yaşamaya alışacağım;
Ömrümü,
Gecelere serpe serpe!...
ARCHE
|
|
Çıldırırdım
gelmediği zamanlar. İçim içimi yerdi. Gelmeyecek korkusuyla gözlerim boşluğa
saplanırdı. Bakışlarımla bağır bağır bağırırdım... Boşluğu doldururdu da
sessiz çığlığım; içimdeki boşluğu kim dolduracaktı? Bilirdim, bir o vardı! Ve
hüzün gezerdi gözlerimin avlusunda; firari yaşlar dökülürdü yanaklarımdan...
Dizlerim kırılırdı, duvarın eteklerinde bulurdum kendimi. Sonra fısıldardım
gizlice:
"Gelecek!
Hele ellerı sicaksa;
Ve de gülümserse gözlerı
perçemlerı arasindan..."
Akşam olunca gelirdi. Lambalar uyandığında, kısa uykularından! Yanı başında;
donup kalırdım, şaşkın! İşte gelmişti beklenen!Her dakika, özlemi gittikçe
şiddetlenen!
Yatağa uzanıp gözlerime dalardı. ! Öyle suskun, birbirimize bakardık. Teypte eski
şarkılar çalardı; içimize hüzün yağardı, gözlerinden anlardım ... |
“ Gel aldatma kendini
Oluk oluk sevdâdır akan
Gözlerimiz arasındaki
Görünmez arklardan!...” arche
|
Konuşmazdı hiç.
Kaç zamandır, tek bir kelime bile dökülmemişti dudaklarından. Ama hep bir şey
söyleyecekmiş gibi bakardı (Kimselerle görüşmek istemezdi; kaçardı hep
kalabalıktan). Hep bir şeyler söyleyecekmiş ümidiyle dolardı içim...
Bana şiirlerini okuturdu. Saatlerce birbirimizin şiirlerini okurdum. Bazen bir mısrada,
hafif bir tebessüm çırpınırdı dudaklarında. Ama birden asılırdı yüzü. Hüzün;
yüreğine çökerdi bulduğu her fırsatta! Hiç ağlamazdı, belki ağlayamazdı! Ben
ikimizin yerine de ağlardım doyasıya...
Sokaktaki son ışıklar da sönerdi. Işıkların peşine, yollara
düşerdik. Sararmış yaprak toplardık parklardan; yağmur altında anılara
yağardık!...
Uzatsak sanki dokunacaktık; koşarak yetişemediğimiz o ışığı avuçlayacaktık! O
kadar yakındı, bir o kadar da uzak! Sokağın sonu aydınlıktı. Sade sonu aydınlık
bir sokakta, koşmaktan yorulan ayaklarımızla duruyorduk şimdi. Birbirimizi
iteklercesine süzerek... Ve en azından birimizin yetişme olasılığıyla
yaşayabileceğimizi düşünerek...ARCHE |
|
