Jazz'a ilişkin tanımların buluştuğu ortak nokta bize şunu söylüyor: 1900'lerde Amerika Birleşik Devletleri'nde ortaya çıkan özellikle Afro African topluluğunun elinden ve dilinden Afrika ritimleri, Avrupa çalgıları ve armonileri, "blues" öğeleri, sokak orkestralarının müziği, dans müziği, kilise müziği ve ragtime öğelerinin bir birleşimi olarak varlık buldu. Bütün jazz yapıtları o dönemde Blues'dan gelen on iki ölçülük biçimi kullandı. Biçimler değişti ama Jazz'ın en belirgin özelliği hep oradaydı: Doğaçlama. Tümüyle birbirinden farklı olan Jazz yapıtlarının da temel öğesi doğaçlamadır.

Jazz dinlemeye yeni başlayanların hazır olmadıkları bileşimde, bir yapıtla ilk karşılaşmalarında anlamamaktan yakındıkları çok görülür. Bir o kadar da çok rastlanan başka bir durum da, anlayamamanın zevk almama duygusu ve sonunda Jazz'dan vazgeçmeyi doğurmasıdır.

Jazz'ın popülerliği ile öne çıkan akımlar kadar popüler olamaması bir kayıpta değildir. Ancak bu inanış Jazz'ın seçkin bir müzik olmasından kaynaklanmıyor. Dinleyen kulak, ait olduğu müzikal belleğin veri bankasıyla eleştiremediği yada benzetemediği bir deneyim yaşandığında bazı engelleri aşamaya bilir.

"Belki de alışan duyma ve anlamlandırma yollarını değiştirmek gerek."

farkına varmamız gereken hangi müzik akımını benimsemiş olursa olsun, müzisyenin üzerinde taşıması gereken özelliklerin değişmezliği. Jerry Coker şöyle sıralıyor bu özellikleri:

Müzikal Hüner:Herhangi bir müzikal biçimi benimsemiş bir müzisyenin, deyim yerindeyse "sanatının erbabı" olması gerekli.

Farkındalık:Kendi alanında üretim yapanları dinlemek.

Yaratıcılık

Ruh ve Beyin Bütünlüğü

Her duyu sürecinde olduğu gibi,aynı müziği duyan bireylerin algısı ve yorumlaması da farklılık içerir. Aynı müziği duyan farklı bireyler,onu kendi öznel aynalarında kırdıktan sonra farklı biçimde algılar ve anlamlandırır. İki üç akorla yapılan günümüz Türk Pop'uyla Jazz arasında dev bir uçurum vardır. Günümüz pop müziğinin favori olması kolay bir algılama ve anlamlandırma yoluna gidilmesindendir.

JAZZİZ