Kasabaya her Pazar o sarı dolmuşla giderdi. Öğle saati yaklaştığında kalp atışlarım hızlanır yerimde duramaz hale gelirdim. Pazar sabahı ev halkının üzerine çökmüş rehavete rağmen hummalı bir temizliğe girişir, birileri bunun sebebini anlayacak diye ödüm kopardı. Zaman babam: “temizlik için başka gün mü yok? Be kızım.” Diye söylendiğinde her seferinde kendim bulup sıraladığım bahanelere ben bile şaşardım.

Dolmuşun korna sesiyle ayna önünde bitiverirdim. Kalp atışlarımı düzene sokmaya çalışırken kapı çalardı. Selamlaşma ve hal hatırdan sonra o babamın yanına yerleşir biz kalkar sofrayı kurardık. O mahcup gülümsemesiyle her seferinde bize yardıma kalkmaya çalışır, babam onu: “sen otur canım, kızlar yapar” sözüyle oturturdu. Öğle yemeğimiz onun okulu üzerine sorulan sorularla saatlerce sürerdi. Hukuk fakültesinde okuyordu ve bizim küçük Nizam’ın bitip tükenmez sorularını sabırla cevaplayıp onu da okuması konusunda özendirmeye çalışırdı. Benim derslerimin durumu ile ilgilenir her seferinde yardımcı olmaya çalışırdı. Sofrada onunla beraber üniversiteye gittiğimin hayallerini kurup dalardım çoğu zaman. Babama özellikle benim de üniversiteye gidip meslek sahibi olmam gerektiğini anlatmaya başlayınca babam gülümser, “inşallah, hele bir zamanı gelsin bakarız.” gibi laflar söylerdi.

Küçük kardeşime takılırdı büyük usta diye ve Nazım Hikmet’ ten şiirler okurdu. “.../ Bir ağaç gibi tek ve hür. / Bir orman gibi kardeşçesine. /...” Şiiri onunla tanıdık, sevdik. Her seferinde bize kitaplar getirir ve yemekten sonra çocuklarla bahçeye iner bir ağacın altına yerleşip okuduğumuz kitaplar üzerine konuşurduk. Bu bizim hafta boyunca beklediğimiz zamanlardı. Orada konuşan bizim cümlelerimiz, bizim duygularımızdı.

Akşam çayından sonra onu meydana kadar geçirir; o sarı dolmuşla bizden ayrılırdı. Bize derin bir sessizlik bırakarak.

Benim için anlamı neydi henüz çözemiyorum ama günlerim Pazar gününü bekleyerek geçiyordu. Sonra artık gelmez oldu. Pazar günü pencerede beklemeyle geçmeye başladı. Bir gün babam üzgün bir şekilde eve geldiğinde bizleri karşısına alıp artık çok sevdiğimiz kuzenimizin gelemeyeceğini anlattı. Bir gün arkadaşları ile okuldan çıkarken üzerlerine bomba atmışlar. Kim yapmış, niye yapmış o küçük kasabanın 15 yaşındaki henüz lise sıralarıyla yeni tanışan körpe yüreğim anlamadı. Yaşantımızdan silinen bir güzelliğin sebebini de kimse anlatmadı bize. Aylarca onun elinde kitaplarıyla yere yığılışı canlandı durdu. Nasıl kıymışlardı?

Teyzem gözü yaşlı bir şekilde, açılan davadan bahsetti büyük bir umutla. Yapanlar yakalanacakmış. Hiç bir zaman yakalanmadılar ve dava da sessizce kapandı. Bize kalan büyük bir boşluk oldu, yeri dolmayacak belki zamanla hafifleyecek bir boşluk.